Job 7

1 «آیا برایانسانبر زمینمجاهدهاینیست؟و روزهایویمثلروزهایمزدور نی؟

2 مثلغلامكهبرایسایهاشتیاقدارد، و مزدوریكهمنتظر مزد خویشاست،

3 همچنینماههایبطالتنصیبمنشدهاست، و شبهایمشقّتبرایمنمعینگشته.

4 چونمیخوابممیگویم: كیبرخیزم؟ و شببگذرد و تا سپیدهصبحاز پهلو بهپهلو گردیدنخستهمیشوم.

5 جسدماز كرمها و پارههایخاكملبّساست، و پوستمتراكیدهو مقروحمیشود.

6 روزهایماز ماكویجولا تیزروتر است، و بدونامید تماممیشود.

7 بهیاد آور كهزندگیمنباد است، و چشمانمدیگر نیكوییرا نخواهد دید.

8 چشمكسیكهمرا میبیند دیگر بهمننخواهد نگریست، و چشمانتبرایمننگاهخواهد كرد و نخواهمبود.

9 مثلابر كهپراكندهشده، نابود میشود. همچنینكسیكهبهگور فرود میرود، برنمیآید.

10 بهخانهخود دیگر نخواهد برگشت، و مكانشباز او را نخواهد شناخت.

11 پسمننیز دهانخود را نخواهمبست. از تنگیروحخود سخنمیرانم، و از تلخیجانمشكایتخواهمكرد.

12 آیا مندریا هستمیا نهنگمكهبر منكشیكچیقرار میدهی؟

13 چونگفتمكهتختخوابممرا تسلّیخواهد داد و بسترمشكایتمرا رفعخواهد كرد؛

14 آنگاهمرا بهخوابها ترسانگردانیدی، و بهرؤیاها مرا هراسانساختی.

15 بهحدّیكهجانمخفهشدنرا اختیار كرد و مرگرا بیشتر از ایناستخوانهایم.

16 كاهیدهمیشومو نمیخواهمتا بهابد زندهبمانم. مرا ترككنزیرا روزهایمنفسیاست.

17 «انسانچیستكهاو را عزّتبخشی، و دلخود را با او مشغولسازی؟

18 و هر بامداد از او تفقّد نماییو هرلحظهاو را بیازمایی؟

19 تا بهكیچشمخود را از منبرنمیگردانی؟ مرا واگذار تا آبدهانخود را فرو برم.

20 منگناهكردم، اما باتو ایپاسبانبنیآدمچهكنم؟ برایچهمرا بهجهتخود هدفساختهای، بهحّدیكهبرایخود بار سنگینشدهام؟

21 و چرا گناهمرا نمیآمرزی، و خطایمرا دور نمیسازی؟ زیرا كهالا’ندر خاكخواهمخوابید، و مرا تفحّصخواهیكرد و نخواهمبود.»